اتاق

باران نفس های آخرش را می کشید و ما حیاط کوچک دانشگاه را قدم می زدیم.آقای "عین"را نُه سال است می شناسم.پیشتر هم اتاق بودیم در خوابگاه اصفهان و حالا هم دانشگاهیم در تهران ِ بی خواب.

می گفتم:ما اینگونه ایم:خودمان! خودمان را هم شفاف به تصویر کشیده ایم.یعنی نشده ایم آدم ِ مخاطب پسند.نتوانسته ایم آفتابپرستی کنیم! رنگی از جایی دیگر به خودمان بچسبانیم.برای رضای طرف مقابل نفس نکشیده ایم؛نخندیده ایم؛نبریده ایم.گیرم برای رضای خدای مان هم نبوده باشد...
غرور البته تعریف دیگری دارد!
*
اندیشه ها با هم می آمیزند و گاه بچه هایی از آن ها متولد می شوند که نام شان را می گذاریم آرمان.بعد بچه ها باید بزرگ شوند،بالغ شوند.پیر شوند و شاید بمیرند.عمرشان به عمق پدر و مادرشان بستگی دارد.به اصالت خانوادگی شان! به همجواری شان با حقیقت.به چیزهای دیگر هم البته وابسته اند.مثلا به خود ما که چقدر حواس مان به آن ها باشد.بعد، تو احتمالا بیشتر حواست به بچه هایت است تا به بقیه...
*
قدم می زدیم و می گفتم:داریم بدجور غیر قابل انعطاف می شویم.داریم یک شکل مطلق می شویم.یک فرم ثابت.یک انجماد محض.
دور و بر اما آدم هایی بودند که قدم می زدند .می گفتند و می خندیدند.سیگار می کشیدند و می توانستند ساعت ها از دعوای دیروزشان یا قرار امروز شان یا میهمانی فردای شان بگویند.

ما دور می زدیم و دنیا دور می زد.با تمام آدم هایی که هر کدام راه خودشان را می رفتند.ابرها بساط شان را جمع کرده بودند...